اگر می خواهید تصوری از شرایط زندگی یک دگرباش جنسی در ایالات متحده و قبل از شورش استون وال داشته باشید، می توانید به شرایط امروز مصر نگاه کنید. دولت و پلیس مصر همانند امریکا قبل از شورش استون وال، آزار و اذیت سیستماتیک دگرباشان جنسی را در برنامه کار خود قرار داده اند. این آزار و اذیت ها در سال 2001 و در زمان رژیم سابق رئیس جمهور حسنی مبارک، زمانی که 52 نفربه جرم تن فروشی و فحشا دستگیر و مجازات شدند، آغاز شد. انقلاب در مصر و رهایی این کشور از حسنی مبارک، نه تنها موجب بهبود شرایط نشد، بلکه موجب بدتر شدن شریط نسبت به قبل از انقلاب سال 2011 شد.
تادیب جامعه دگرباشان جنسی مصر:
رئیس جمهوربعدی، محمد مرسی، ممکن است که وعده مصر بهتری را داد، اما این مساله شامل دگرباشان جنسی نمیشود. در سال 2013، باسم یوسف، کمدین، نویسنده، تولید کننده، جراح، پزشک، منتقد رسانه ای و مجری تلویزیون مصری، اظهار داشت که با قوانین همجنسگراستیز مشکل دارد.
یوسف در آن زمان میزبان نمایش تلویزیونی El-Bername، یک برنامه خبری طنز معادل مصری شو آمریکایی تلوزیونی روزانه جان استوارت، بود که اعلام کرد که دولت مرسی او را به “تبلیغ و ترویج همجنس گرایی و فحاشی” متهم کرده است.
درسپتامبر سال 2017 و با ظهوردولتی دیگر در مصر، گروهی از دگرباشان جنسی شجاع پرچم رنگین کمان را در کنسرت گروه لبنانی مشروه لایلا در قاهره به احتزاز در آوردند. این کنسرت محل طبیعی برای انجام این کار بود چرا که حامد سینو، خواننده اصلی این گروه، آشکارا همجنسگرا و فعال حقوق دگرباشان جنسی است.
متاسفانه، اقدامات آنها عواقبی در بر داشت. چند روز بعد پلیس هفت نفررا در رابطه با به احتزاز در آمدن پرچم رنگین کمان در این کنسرت دستگیر کرد. اما پاکسازی ادامه پیدا کرد. بسیاری از فعالان حقوق دگرباشان جنسی با فرار از قاهره و اقامت با اقوام سعی کردند که از دستگیری ها جان سالم به در ببرند.
طی چند هفته، پلیس 57 نفر را دستگیر کرد. و فقط یک ماه بعد، سیاستمداران همجنسگراستیزترین قانون در جهان را پیشنهاد دادند.
با وجود همه اینها، بسیاری در خارج از مصر آنچه در حال رخ دادن بود را نادیده گرفتند. در واقع، Gay Star News یکی از معدود رسانه هایی بود که به طور مداوم در مورد این سرکوب گزارش می داد.
پس زندگی به عنوان یک دگرباش جنسی درچنين شرايط سركوبگرانه ایی در مصر یعنی چه؟ منصفانه است که بگوییم ما هر روز انواع آزار و شکنجه ایی را که موجب شورش استون وال شد، را زندگی میکنیم. ما برای به دردسر نیفتادن، ملزم به مخفی کردن هویت جنسی مان در همه اماکن و شرایط هستیم.
بسیاری از دگرباشان جنسی در اینجا تصور می کردند که بعد از انقلاب 2011 همه چیز برای آنها بسیار بهتر خواهد شد. ما بر این باور بودیم که با سرنگونی رژیم مبارک، مصر را آزاد کرده ایم.
مطمئنا دولت بعدی، تحت مرسی، محافظه کار بود و به طور مشخص، به اخوان المسلمین متصل بود. اما در آن زمان، حداقل برخی از سازمان های غیر دولتی که برای حقوق اقلیت ها در مصر کار می کردند، می توانستند آزادانه عمل کنند.
اما بعدتر و پس از کودتای 2013 در مصر، همه چیز بدتر شد. کودتا تقریبا هر جنبش دموکراتیک را فلج کرد. این مساله به طور موثری مردم را حتی از بحث در مورد نحوه دریافت آزادی های اولیه شان باز داشت. و البته، این مساله زندگی و آزادی های دگرباشان جنسی را به شدت تحت تاثیر و در معرض خطر واقعی قرار داده است.
ما در حال انتظار برای گودو یا استون وال رویایی خودمان هستیم.
مسیر به استون وال مصر:
با این حال، اجازه دهید که خوش بین باشم. باور دارم که هیچ چیز غیر ممکن نیست. با وجود همه مشکلات، ما اغلب شاهد تغییرات معجزه آساء در نگرش های اجتماعی، به ویژه در مورد دگرباشان جنسی هستیم. اما این مساله در کشوری مانند مصر، زمان بر است.
چرا؟ خب، به این دلیل ساده، “آزادی” یکجا به دست نمی آید. متاسفانه، تاریخ به ما می گوید که آزادی آهسته آهسته و در زمان به دست می آید. حرکت به سوی آزادی از دانش شما نسبت به حقوق تان و پذیرش مسئولیت جمعی برای برنده شدن این حقوق برای خودتان و دیگران شروع میشود.
من حدس می زنم این مساله برای مصر زمان بر است. افزون بر این، این کشور همچنان بر اساس رژیم حکومت متمرکز در یک قدرت مرکزی استبدادی که دارای ریشه هایی عمیق است، اداره میشود. این مساله از اقتدارگرائی والدین شرقی، تا ماهیت بوروکراتیک رژیم حاکم، ریشه میگیرد. ما نمی توانیم امیدوار باشیم که محافظه کاری را در این کشور از بین ببریم. این امید شبهه برانگیز است.
با وجود این، ما مصری ها شجاعت مان را ثابت کرده ایم. در سال 2011، ما در برابر مبارک و یکی از بدترین رژیم ها در طول تاریخ طولانی مصر ایستادیم. و در نهایت، من هنوز بر این باورم که ما قادر خواهیم بود که این کار را دوباره و دوباره در برابر هر نوع اقتدارگرایی و استبداد انجام دهیم.
اخلاق استون وال:
این هفته، همانطور که ما پنجاهمین سالگرد ناآرامی های استون وال در نیویورک را بزرگ میداریم، استون وال را به عنوان نوعی درس در قاموس همدلی و مقاومت انسانی می بینیم. این همان چیزی است که راه را برای فعالیت های سیاسی و اجتماعی در تمام سطوح نسل های مختلف هموار کرده است.
آیا بدون استون وال، امروز ما دارای سازمان هایی مانند: Gay Liberation Front، the Gay Activists Alliance, Human Rights Campaign, OutRage!, GLAAD, PFLAG or Queer Nation بودیم؟
امیدواریم شاهد روزی باشیم که در آن مصر، تمام افریقای شمالی و خاورمیانه راهی برای پذیرفتن جامعه دگرباشان جنسی پیدا کنند، حقوق انسانی ما را حفظ کنند و زندگی مساوی و شرافتمندانه برای تمام شهروندان را حق بدانند.
منبع:
ما همه جا هستیم آزاد و برابر:
در حین خواندن مقاله، به آهنگ های رنگین کمانی گوش کنید.
شما میتوانید همچنین، آهنگ های مورد علاقه تان را به این لیست اضافه کنید:
[spotifyplaybutton play=”https://open.spotify.com/user/1121544742/playlist/4JnNyUCoadN0GKdQ8OMTf7?si=2Hgk3EFBRsKDo2QeHMB4bQ”/]
مطالب مرتبط
درباره نویسنده مطلب
